Debriefing  (Bilgilenme)

Her seferinde, Seminer dersinde ortaya konulan içeriğin kendisinin sunuş yöntemlerine uygulanmadığına şaşırıyorum.

Sıradan bir örnek :  “Sadece sözün öznesi vardır.” diyor ders. Halbuki tam anlatımı hatta en parlak olanı, uygulamayla okunan bir yazıdır. Yazının öznesi hangisidir veya bir öznesi var mıdır ?  Bu yazılan nerden yazılmaktadır? Yazarı kimdir ? Foucault böyle soruyordu.

Yazı, söze eziyet eden hakikatle   ilişkili olarak mı yazılır? peki, öyleyse nasıl? ilk okuma yöntemini (b a ba) -ki bu beni şaşkın ( baba )yapıyor- hatırlatmaya utanıyorum. ; tam da konuşulmuş metinlerin etrafında ve Lacan’ın “bu metinler okunmak için değildir” yazdığı ilk basımın etrafında toplanıyoruz. Ne için o zaman ?

Duyulmak için elbette ,ancak  yazılmış olanı, açıkça sağır edicidir. Neye? harfin maddeselliğini, yani varsayılan anlamı tıkayabilen sözün boşluğuna. Hepimizin bildiği gibi , hatırlatırım, koşulu uygulanamamak olan bir bilgiyi nasıl kutlayabiliriz?

Bu ,tabii ki tipik nevrozeye özgüdür, üstelik modernine. Rahatlamış bir şekilde küçük islerimize dönmeden önce topluca anıyoruz. Babayı güçsüz olması koşuluyla seviyorum.

Seminerlerimizin mesajı bu mudur? Elbette, bedeli , tüm anma toplantılarının zorunlu koşulu olan sıkıntıdır. Buradan biraz haz almak güçsüzlük şenliğine ters olurdu. Tabii bu biraz benimkine de dönüşüyor , ancak bir şeylerin aşılabilmesine hizmet edebilir : alkol, madde, partiler, bedenin zevki yerine organ zevki vb.…

Seminerlerimizin görünümündeki masumluğu en azından öğretici olabilirdi ve bu nedenle katılımda bulunanları kutlamak bir Hanımefendiyi sever gibi , sadece metnin aşkıyla aktarılmadığını bilenlerin kulübüne dahil olmalarını dileği ile birliktedir.

Charles Melman

30 août 2021

Çevirenler: Derya Gürsel & Sema Yurduşen