Ölüm, Yas ve Bilumum İşleri

Kendimi sürekli gazetenin ölüm ilanlarında olup olmadığımı okurken yakalıyorum. Bu merakın hissi alışılagelmiş olarak daha ciddi bir olayın başlangıcı olabilir. Mezar başında yapılan anma töreninin, ikiyüzlülüğün uç noktası olması sıradan bir durumdur ve özellikle de yası anlayabilmekteki çekincemizin göstergesidir. Sevgili nesnenin kaybı , daha ziyade, yaşama doğru gitmemizin mutlu koşuludur ve bununla birlikte ebediyete müebbet (takdire şayan gösteren)  bir diyalogu başlatır. Hiçbir zaman şimdiki kadar mevcut ( gerçek) ve belagatli (simgesel) olmamıştır. Sadece, sanki kendini kurban etmesi umulan ve bunun için de şükran duymak isteyebileceğimiz bir bedenin imgeseli eksiktir. Lacan bir yerlerde demiş olmalı , yas asla henüz ölenin nesnesi olduğumuz nesnenin yasından başkası değildir. O zaman, bu, saklamaya çalıştığımız utandırıcı bir zevk fırsatı değil, melankolinin sınırlarında bencil terk edilmişlik ve üzüntü halidir.

Mübarek Lacan ! Hiçbir zaman öldüğünden beri onunla bu kadar çok diyalog halinde olmamış ve koltuğunda durduğundan daha belagatli hale getirmemiştik.

Charles Melman

13 septembre 2021

Traduction faite par Derya Gursel