Θάνατος, πένθος και κομπανί

Εκπλήσσομαι από την τακτική ανάγνωση των νεκρολογιών στην εφημερίδα για δω αν περιλαμβάνομαι. Το χιούμορ αυτής της αξιοπερίεργης φράσης μπορεί να συνιστά μία εισαγωγή ως συνήθως στη σοβαρή πλευρά του ανέκδοτου. Είναι σύνηθες να είναι νεκρολογία το ζενίθ της υποκρισίας και κυρίως η επιφύλαξή μας να αντιληφθούμε το πένθος. Η απώλεια του πολυαγαπημένου προσώπου είναι πράγματι η μάλλον χαρούμενη   προϋπόθεση της πρόσβασής μας στη ζωή και εγκαινιάζει το διάλογο με αυτό διαιωνίζοντάς το. Ποτέ δεν  υπήρξε τόσο παρών (πραγματικός) και ευφραδής (συμβολικός)  απ΄ότι τώρα.Του λείπει μόνο το εικονοφαντασιακό ενός σώματος για το οποίο μπορεί να θέλουμε να τον ευχαριστήσουμε σαν να ήτανε η θυσία που ελπίζαμε από πλευράς του.Ο Λακάν είπε κάποτε ότι το πένθος δεν είναι  παρά αυτό του αντικειμένου που υπήρξαμε για τον θανούντα. Δεν είναι λοιπόν ευκαιρία για χαρούμενη ντροπή που θα πρέπει να κρύψουμε αλλά εγκατάλειψη και εγωιστική λύπη, στα όρια της μελαγχολίας. Τρομερέ Λακάν. Ποτέ δεν είχαμε περισσότερο διάλογο μαζί του παρά από τότε που πέθανε και έγινε ευφραδέστερος από ότι όταν  ήταν στρογγυλοκαθήμενος  στην πολυθρόνα του.

Ch. Melman

13 sept. 21

Traduction faite par Yorgos Dimitriadis