Σε ποιό να ξεσπάσει κανείς; 

Κάποιοι λένε ότι υπάρχουν δύο τύποι επιδημίας. Η πρώτη διαδίδεται μέσω του ίντερνετ η οποία κάνει για παράδειγμα ένα πλήθος να συγκεντρώνεται γύρω από μία ψευδή είδηση ή καμία φορά μία αληθή που ζητά εκδίκηση : στην κρεμάλα ! πάρτε του το κεφάλι ! Η άλλη είναι επίκαιρη και είναι ιογενής αλλά μοιράζεται με την πρώτη όσον αφορά την πολλαπλότητα των γνωμών και την συνάθροισή τους γύρω από την αναζήτηση του ένοχου. Ο οποίος μετά από την εξεταστική επιτροπή θα περάσει ένα δύσκολο τέταρτο της ώρας.

Ιδού λοιπόν το ίδιον της εποχής μας : φιλελεύθερη, δε γνωρίζει ποιος είναι ο Κύριος ούτε το αίτιό της. Είναι έτσι που ο εν ενεργεία κύριος, η εκλεγμένη εξουσία, περνά τον καιρό του ζητώντας συγνώμη, δικαιολογώντας τον εαυτό του, υποσχόμενος ότι θα πράξει καλύτερα, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως υπηρέτη ενός θυμωμένου εκλογικού σώματος.

Την εποχή της τεχνητής ευφυίας η κοινή λογική φαίνεται να εξαφανίστηκε. Και η επιστήμη, η επιτομή της αναφοράς μας, φαντάζει άοπλη από τη στιγμή που ο ιός θυμίζει ότι μπορεί να μεταλλαχθεί και να προκαλέσει  κι άλλες επιδημίες με την κλιματική αλλαγή. Φαίνεται ότι  δεν έχουμε μάσκες ενώ ο Κινέζος, θλιβερός, και ο Αμερικανός, αξιοθρήνητος,  δίνουν της εντύπωση ότι είναι σε Καρναβάλι.

Τη στιγμή που η κινέζικη αυτοκρατορία κυριεύει τον πλανήτη ένα μικρό ζωύφιο 

θυμίζει, κυριεύοντας, ότι μπορεί να κερδίσει ; καθαρίζοντας ένα είδος που είναι απασχολημένο από την απόλαυση ; αγνοώντας τη ζωή. Η φύση που υπενθυμίζει σε εμάς τον εαυτό της, μασκοφορεμένη ήδη από της ομίχλη του Πεκίνου, ανοίγει τον Φρόιντ στη σελίδα του ενστίκτου θανάτου. Θα του δώσει δίκιο;