Le pis de (ma)mie - Το μαστάρι της γιαγιάς (της φίλης μου)
Συμφωνώ ότι το λογοπαίγνιο είναι απαίσιο αλλά η υπερβολή έχει γίνει φίλος μας. Εδώ αφορά τη μετάδοση της οποίας η επιδημία είναι μία αξιολύπητη υπερβολή.
Καλή ευκαιρία για να θυμηθούμε ότι υπάρχουν δύο τύποι μετάδοσης και μάλιστα μονάχα δύο. Ο πρώτος που λειτουργεί λόγω ενός πραγματικού που επιβάλλεται σε όλους α η τυραννία, η θρησκεία, ο πατέρας χάριν των οποίων ο καθένας είναι δαγκωμένος με τον ίδιο τρόπο.
Ο άλλος που περνά από ένα σημαίνον στο άλλο, με το ακουμπώ -ακουμπιέμαι,
με την επαφή, δηλαδή χωρίς διαμεσολάβηση, αναζητώντας ένα όριο που θα σταματούσε μία κατ΄ ανάγκη άρρωστη διαδικασία εφόσον τίποτα σε αυτήν δε στηρίζει τη ζωή.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι φίλοι αναγνώρισαν τις διαδικασίες που λειτουργούν στο Λόγο, διαφορετικό από τη μία και την άλλη πλευρά.
Με τον ίδιο τρόπο ταυτοποίησαν, είναι το πλεονέκτημά τους, το λογικό μηχανισμό του λαϊκισμού, μετάδοση μέσω της επαφής της απαίτησης μία ισχυρής δύναμης, που θα επιβαλλότανε σε όλους και θα σταματούσε την εξάπλωση της επιδημίας. Και οι ΄΄συνάδελφοί μας΄΄ που απορρίπτουν το ενδιαφέρον της ψυχανάλυσης, την αναστάτωση που προκάλεσε ο Λακάν, θα μπορούν να είναι οι Κάπο στα στρατόπεδα που θα ανοίξουν. Αλλά πως θα πουν έκπηκτοι, μία φυσική διαδικασία, η μετάδοση ενός ιού, μπορεί να γνώριζε το νόμο του σημαίνοντος; Θα πρέπει βέβαια να τους το ρωτήσουμε, διαπιστώνοντας παράλληλα, θέλοντας και μη, ότι δεν έχουμε άλλο τρόπο να την ερμηνεύσουμε παρά αυτό το νόμο.
Αλλά είναι το ότι παραμένει άγνωστος που δεν έχουμε εμβόλιο κατά του λαϊκισμού ενώ αυτό κατά του ιού θα έρθει.