Accueil

   Κομπογιαννίτες και περιθωριακοί

Το ερώτημα που ετίθετο κάποτε αφορούσε την επιλογή της κατεύθυνσης της εκπαίδευσης της λιγότερο κακής για να γίνει κανείς ψυχαναλυτής : ιατρική ή φιλοσοφική;

Η ιατρική κατεύθυνση θεωρούνταν παραπλανητική δεδομένης της υποκατάστασης της παρατήρησης από την ακρόαση, και κυρίως της θετικικοποίησης του φαλλού ως  φύλακα της ζωής και όχι, όντας πλέον αρνητικοποιημένος, της επιθυμίας.

Η φιλοσοφία παρέκκλινε  δεδομένου του ότι καθοδηγούμενη από το νόημα το οποίο, θα έπρεπε να είναι το καλό, παρέβλεπε ιδιαίτερα το μη-νόημα, θεμέλιο της ανθρώπινης υπόστασης μας.

Όσο για τον διαβασμένο γιατρό, εκείνον που είναι ικανός να διακρίνει την υπεροχή του σημαινοένου πάνω στο  σημαίνον, πάει καιρός που έχει εξαφανιστεί. Απέμεινε ο γλωσσολόγος, από τη Γενεύη  ή την Αμερική, ο οποίος σχεδόν ποτέ, δεν μπήκε στον κόπο , όπως ο Γιάκομπσον, να αναφερθεί στον Λακάν ή να προκαλέσει έναν δημόσιο διάλογο.

Άρα, τι; Το παράπονο,  η παραμόρφωση του νευρωσικού από τις μικρές ατυχίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν μακρυά αν η νεύρωση συγκεκριμένα δεν το εμπόδιζε. Αυτό που καθορίζει το νευρωσικό είναι η ατυχής υποκειμενικότητα : ο Κύριος εμποδίζει τον καημενούλη να επιθυμεί όπως θα ήθελε. Άλλοθι για να ζει όπως ο υπέροχος Ένας που θα μπορούσε να είναι, αν ο Ένας στην εξουσία δεν χαλιναγωγούσε μια δυναμική η οποία δεν θα εμφανιζόταν ποτέ.

Η ψυχαναλυτική εκπαίδευση ήταν πάντα, όπως αυτή της Εκκλησίας, μέγας προμηθευτής των περιθωριακών. Τρόπος για να πριμοδοτείται το ανάλ (anal/πρωκτικό) πάνω στη λύση, μέτρια και εύκολη τομή να κάνει κανείς, που όμως δεν την εμποδίζει να είναι αληθινή.

 Σ.Μ

 19 04 10

Traduction en Grec par Yorgos Dimitriadis