ΤΑ ΧΑΡΤIA ΣΑΣ!

Μερικές φορές έχω κάνει την ερώτηση στο τέλος ενός συνεδρίου: ποιο κοινό χαρακτηριστικό έχετε;

Το να απαντήσει κανείς βγάζοντας την κάρτα μέλους της ALI είναι λάθος απάντηση, αφού, ακριβώς, η κοινωνική ζωή του Συλλόγου(Association) χαρακτηρίζεται από την επιδίωξη για αυτονομία. Φυσικά, αυτό συνέβαινε ήδη γύρω από τον Φρόιντ και υποχρεώνει τους λεγόμενους επίσημους φορείς, την IPA, να αντιδρούν με άσκοπο δογματισμό.

Ποιο θα ήταν λοιπόν το « είναι » του ψυχαναλυτή για να μεταδώσει; Το αναγνωρίζουμε αυτό, ωστόσο, χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε γι’ αυτό, εκτός από το ότι αυτή η έλλειψη είναι ίσως ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζει τον ψυχαναλυτή: κανένα σημαίνον που να τον κατονομάζει, αφού ο άτυχος αμφισβητεί όλους τους διορισμούς.

Η παραδοχή ότι είναι έτσι ανώνυμος προφανώς δεν του δίνει ευχαρίστηση, αν και αυτό το ελάττωμα προκαλεί πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και την έγνοια του να κάνει όνομα.

Να φτιάξεις ένα όνομα χωρίς πατέρα ή δάσκαλο, τι έργο!

Διότι η πνευματική συγγένεια με αυτόν που ήταν ο αναλυτής του θα ήταν μάλλον αδόκιμη, λόγω της ευκολίας της.

Τι έχει απομείνει;

Σίγουρα υπάρχει και μια άλλη, η οποία δεν έχει όνομα και επομένως δεν υπάρχει: την αναγνωρίσατε, είναι γυναίκα.

Η αφομοίωση δεν φαίνεται καταχρηστική όταν κάποιος συγχρωτίζεται το « είδος », ένας λεπτός όρος για να χρησιμοποιηθεί εδώ, δεδομένου ότι δεν υπάρχει.

Ωστόσο, έχοντας τακτικό συγχρωτισμό με το είδος, δεν φαίνεται παράλογο.

Μπορείτε να δείτε το ρίσκο που παίρνω: θα με μαλώσουν, πράγμα που δείχνει ότι, στην πραγματικότητα, το κλασικό μέσο ταύτισης  διατηρήθηκε, μόνο που ήταν κρυμμένο.

Εν ολίγοις, θα επιστρέφαμε στη νεύρωση. Περιττό να το πω!

Υπάρχει κάποιος να συνεχίσει αυτό το ρομάντζο;