Μια συνταγή

Συναντώ έναν αντίλογο που παρέμενε διακριτικός μέχρι τώρα: την ηλικία. Επιστρέφοντας το Σάββατο από τα μακρινά του ταξίδια, ο γιατρός μου διαγράφει το δικό μου με μια κίνηση του στυλό στη συνταγή:  Κίτο, Δουβλίνο, Βρυξέλλες, Ρώμη….

Αν παραμείνει ζουμικός, θα επηρεαστεί η ανταλλαγή με αυτούς τους φίλους; Όχι, αν θυμηθούμε ότι η διάστασή του είναι αυτή του απεικάσματος (semblant), εκτός αν φτάσουμε στις γροθιές και τα οδοφράγματα.

Με ποιον τρόπο η φυσική παρουσία του σώματος θεωρείται συνήθως επιχείρημα υπέρ της αλήθειας; Όχι πάντως σε αυτή την ανταλλαγή, την οποία μάλλον εξυπηρετεί μέσω του συνήθους θεάτρου της, των χειρονομιών.

Παραδόξως, η έμφαση στο φαντασιακό ως μέσο εξυπηρετεί το απείκασμα.

Έχω ήδη εξιστορήσει μια διαφωνία με τον Λακάν, απαιτώντας να δημοσιευτεί το άρθρο του χωρίς εικόνες, παρόλο που αφορούσε την τοπολογία: το Etourdit (είναι αλήθεια ότι πρόκειται για έναν άλλο χώρο και αφορά την απεικόνιση, (spécularisable). Εξομολόγηση: είναι φυσικά η στέρηση κάθε επιθυμίας, της οποίας το φαντασιακό είναι το στήριγμα, που με εξόργιζε. Και όλα αυτά για να καταλήξουμε σε κόμβους που θα μπορούσαν σχεδιαστούν χωρίς  σχόλια, πράγμα που συνέβη: το καθαρό φαντασιακό.

Προώθηση του βλέμματος, ως εκ τούτου, εκτός και αν υπάρχει μόνο ένα μικρό α μόνο στο R,S,I.

 Η οικογένεια συγκεντρώθηκε μαζί, για να το συζητήσουν φυσικά.