KAĞITLARINIZ !

Zaman zaman konferansların sonunda şu soruyu soragelmişimdir : hangi ortak özelliğe sahipsiniz ?

Buna ALI üyelik kartını çıkartarak cevap vermek kötü bir cevap olur çünkü,  derneğin sosyal yaşamı bilhassa kendi otonomisini onaylama kaygısıyla karakterize. Elbette bu daha o zaman Freud’un çevresindeki durumdu ve sözde resmi makamları,  resmi denen kurumları yani IPA’yi,   gereksiz bir dogmatizmle tepki vermek zorunda bıraktı.

O halde psikanalistin aktaracağı “ mevcudiyeti” ne olurdu ? Öte yandan, hakkında ne diyeceğimizi bilmememize rağmen bunu tanıyoruz, aksi taktirde bu eksiklik belki tam da psi’yi karakterize eden şeydir : onu adlandıran bir gösteren yok çünkü zavallı , bütün atfedilenleri konuşuyor. 

“Adlandırılamaz” olduğunu itiraf etmek elbette pek hoşa gitmez tabii ,çünkü bu eksiklik kendini isimlendirme kaygısı da dahil olmak üzere pek çok şeye yol açar.

Ne baban ne de ustan olmadan kendine bir isim vermek, ne iş !

Çünkü kendi kendisinin analisti olmuş olanla manevi filiation daha ziyade, kolaylık nedeniyle, tavsiye edilmeyecek bir şeydir.

Geriye ne kaldı?

Kuşkusuz ismi olmayan dolayısıyla var olmayan bir başkası da var :  tanıdınız, bu bir kadın.

Biraz iştigalde olunca bu “tür”ü , burada kullanmak için hassas bir kavram çünkü mevcut değil , asimilasyon abartılı gözükmüyor.  

İştigalde olmak pek o kadar da saçma gözükmüyor.

Aldığım riski görüyorsunuz : kendimi hedef tahtası haline getiriyorum, bu da şuna geliyor, fiilen, özdeştiren klasik araç korunmuştu, sadece saklanmıştı.

Neyse, nevroza geri döneceğiz. Bunu söylemek gerekli !

Acaba bu romantizmin peşine düşecek birisi var mı ?

Çevirenler : Derya Gürsel – Bora Ergüden